نوستالژی: کنسول های بازی زمان من

این پست برای بچه های دهه 60 خیلی نوستالژیک و خاطره انگیز هست که به بازی های ویدئویی و کنسول های بازی در حدود سالهای 75 تا 85 می پردازیم. قبلا پست معرفی تاریخچه و نسل های کنسول های بازی را نوشتم که توصیه می کنم اول اون پست رو بخونید.

خب برای شروع، کامپیوتر در ایران تقریبا از سال 82 رواج پیدا کردند و خودم هم در همون سال پدرم خرید. بنابراین قبل از این سال، کامپیوتری وجود نداشت که باهاش بازی کنیم و با کنسول های بازی، بازی می کردیم.

در اینجا کنسول های بازی که خودم یادم میاد و باهاشون خاطره دارم رو به ترتیب تاریخ معرفی می کنم

 

آتاری

خب از آتاری خیلی تصاویر مبهمی یادمه چون خیلی کوچیک بودم. و تنها جایی که اون رو دیدم خانه یکی از اقوام مون (مهدی) بود که داشت. یادمه دسته بازیش عمودی بود که چپ و راست و بالا و پایین میرفت و فقط یک دکمه داشت. و بازی هواپیما (River Raid) می کردیم.

امروزه فهمیدم که نام دقیق اون دستگاه Atari 2600 بود که جزء نسل دوم کنسول های بازی محسوب میشه.

 

 

 

میکرو

اما کنسول بعدی که یادم میاد و بعد از آتاری وارد شد، میکرو بود. در واقع در ایران به اسم میکرو معروف بود اما اسم رسمی اون Nintendo Entertainment System (یا NES) بود. چون دستگاهی که وارد ایران شده بود، مونتاژ این دستگاه ساخت کشور تایوان بود که نام اون شرکت میکرو بود. بگذریم …

فکر می کنم (مطمئن نیستم) که این دستگاه، فیلم می خورد. ضمن اینکه میکرو جزء نسل سوم کنسول های بازی محسوب میشه.

خوب یادمه همسایه بالایی مون (احمد) این میکرو رو داشتند و اون زمان خیلی جذاب بود. 2 بازی خیلی معروف داشت که همه بازی می کردند:

1- سوپر ماریو (یا قارچ خور یا Super Mario): این بازی معروف ترین بازی میکرو در کل کشورمون بود. یک فرد قد کوتاه (سوپر ماریو) باید از روی موانع رد می شد و می پرید و قارچ می خورد.

 

2- شکار اردک (یا Duck Hunt): دستگاه میکرو غیر از دسته های معمولیش، یک تفنگ پلاستیکی هم داشت که برای این بازی استفاده می شد. ما شکارچی بودیم، و آن تفنگ را رو به تلویزیون می گرفتیم و باید نشانه می گرفتیم و اردک های در آسمان را شکار می کردیم. این بازی برام جذاب تر بود.

 

بازی دیگه از میکرو یادم نمیاد.

 

سگا (SEGA)

خب اولین و تنها دستگاه بازی که ما خریدیم و در خونه داشتیم همین سگا (SEGA) بود. هر روز با بهادر بازی می کردیم و لذت می بردیم و دعوا می کردیم. بدون اغراق خیلی از عمر و ساعتهای زندگی مون رو براش سپری کردیم که البته ارزشش هم داشت. سگا، برای هر بازی فیلم می خورد و 2 دسته داشت. معمولا هر فیلم شامل چند تا بازی بود.

خوب یادمه 2 تا بازی بود که من و بهادر خیلی بازی می کردیم و تا مرحله آخرش هم رفتیم:

1- آفتاب سرخ (یا Sunset Riders): بیشترین بازی و مورد علاقه ترین بازی من و بهادر همین بود که به آفتاب سرخ معروف بود. این بازی رو معمولا 2 نفره بازی می کردیم. یه بازی وسترن بود که 2 نفر مبارز داشت که باید افراد بد رو می کشتند و 4 مرحله داشت و در هر مرحله باید یک غول رو می کشتیم و یک دختری رو آزاد می کردیم.

من همیشه مبارز چاق و صورتی رنگ رو بر می داشتم و بهادر مبارز لاغر و آبی رو بر می داشت.

 

 

2- شورش در شهر: بازی بعدی که زیاد می کردیم بازی شورش در شهر (Streets of Rage) بود. این بازی 3 تا ورژن داشت که ما ورژن اولش رو داشتیم که در اون 3 تا مبارز بودند: یه مرد سفید پوست ، یه مرد سیاه پوست، و یه زن با لباس قرمز.

من همیشه مبارز سفید پوست (Axel) رو بر می داشتم و بهادر یکی از اون 2 نفر دیگه رو بر می داشت. این بازی هم تا مرحله آخرش رفتیم و بسیار جذاب بود و به خصوص موسیقی های متن خیلی زیبایی هم داشت.

 

 

پلی استیشن (PlayStation 1)

حتی تا امروز، من فقط پلی استیشن 1 بازی کردم و PS2 یا PS3 یا PS4 بازی نکردم. پلی استیشن هم توی کلوپ ها بازی می کردم. چون به خصوص اون زمان گرون بود و کسی در خونه اش نداشت.

 

شورش در شهر (یا Fighting Force) : بازی ای که 90 درصد اوقات باز با بهادر می کردیم هم اسمش به فارسی “شورش در شهر” بود. که البته ارتباط یا تشابهی با شورش در شهر سگا نداشت.

من این بازی رو همیشه اون مرد چاق هیکلی رو بر می داشتم و بهادر مرد لاغر رو بر می داشت.

 

 

================================================

کلام آخر

خب دیگه آخرین بازی نوستالژیک که با کنسول های بازی کردیم همین بازی شورش در شهر پلی استیشن 1 بود. بعد از اون دیگه به کامپیوتر و بازی های کامپیوتری کوچ کردیم که شاید درباره بازی های نوستالژی کامپیوتری هم روزی بنویسم.