اول بگم از این حرفا مثل من خراب رفیقم، رفیق بازم، اول خدا دوم مادر سوم رفیق و … خیلی بدم میاد حالم بهم می خوره و همشم یه مشت حرفای پوچ و شعار و تملق ان.
من تعداد دوستام زیاد نیستن یعنی خودم حوصله اینو که دورمو شلوغ کنم و بخوام زیاد باشون بحرفمو اصلا ندارم. توی هر مقطع و جایی یه 3-4 تا دوست معتدل و خوب کافیه.
من برای دوستای صمیمی و نزدیکم جون میدم. من عاشق دوستای صمیمیم هستم و هر کاری که از دستم براشون بر بیاد انجام میدم. و هیچ لذتی از این برام بالاتر نیست که برای دوستام کاری بکنم و بهشون کمک کنم. اصلا دوست دارم براشون کار و مشکلی پیش بیاد و من بتونم حلش کنم و انجام بدم.
عاشق اینم که دوستام پیشرفت بکنن و بالا برن و خوشحال میشم. توی درس و کارشونو و زندگی شخصی شون. با مشکل داشتن و ناراحتی شون منم از درون ناراحت میشم و خودمو می خورم اگه ببینم دوستام مشکلی دارن و من نمی تونم کاری کنم و خودمو مواخذه می کنم که چرا نمی تونم.
دوستام هم برای من همه کاری می کنن و جون می دن. چون هم دوستامو آدم و درست انتخاب کردم و هم همه جوره براشون مایه گذاشتم و منو می شناسن.
من خیلی دیر با کسی دوست و نزدیک میشم و کلا دیر به کسی اعتماد می کنم و برای اینکه کسی بهم دوست نزدیک بشه خیلی خیلی سخت گیرم. دیر صمیمی میشم اما وقتی شدم دیگه دوستی مون پایداره.
من دوستای صمیمیم رو که عاشق شونم دیگه ول نمی کنم و دوستای قدیمی خیلی زیاد دارم. بهترین دوستام، دوستان چندین ساله ام هستند و هرگز ارتباطمو باشون قطع نمی کنم.
آره من عاشق دوستای نزدیک و واقعیمم و همیشه موفقیت و خوشبختی شونو آرزو می کنم.
موفق باشید بهترین دوستان من …
دیدگاهتان را بنویسید