حال سینمای ایران چطور است؟

این یکی از موضوعات بر بحث امروز کشورمان هست. هم سوال مردم و عوام هست و هم سوال خواص و افراد متخصص.

مدام در جامعه با این جملات روبه رو می شویم و می شنویم:

• فیلمهای ایرانی به مفت نمی ارزند
• سینمای ایران بهترین و ارزشمندترین سینمای جهان است
• من اصلا فیلم ایرانی نمی بینم
• و …

واقعا حال سینمای ایران چطور است؟ آیا فیلمهای ایرانی به درد می خورند؟

پاسخ من به این پرسش اینه:

حال سینمای ایران عالی است!!!

خب حتما می دونید که من کل سینمای جهان رو خیلی حرفه ای دنبال می کنم. هم خیلی فیلم و سریال هالیوودی (آمریکایی) می بینم و هم سینما زیاد میرم و فیلمهای ایرانی رو زیاد دنبال می کنم. پس هر دو طرف سکه رو به خوبی دیدم که قضاوت می کنم.

شکی نیست که قوی ترین سینمای جهان متعلق به آمریکا هست. اما با این وجود مسلمه که هالیوود در بین فیلمهاش، فیلمهای خیلی ضعیف و چرت هم زیاد داره. برای خودم این طوره که تقریبا 3-4 فیلم خوب هالیوودی می بینم و 1 فیلم افتضاح هالیوودی. پس فیلم ضعیف و بد در همه جای دنیا ساخته میشه. ما نباید بگیم که چون در ایران چند فیلم بد ساخته شدند پس کل سینمای ایران بده. بلکه باید میانگین فیلمهای خوب و بد رو ملاک قرار بدیم.

به شخصه بارها و بارها فیلمهای بی ارزش و پوچ ایرانی دیدیم که از ثانیه به ثانیه شون زجر کشیدم. فیلمهایی که به سختی تا آخر تماشا کردم و حتی وسط فیلم سینما رو ترک کردم. فیلم هایی دیدم که به شدت به شعورم توهین کردند و خودم سوال کردم که من اینجا (در سینما) چیکار می کنم؟ چرا دارم فیلم به این چرتی تماشا می کنم؟

ولی با این حال، من از سینمای کشورمون کاملا دفاع می کنم و ادعا می کنم که حال سینمای ایران خیلی عالیه، و فیلم سازان کشورمون به خوبی و قدرتمند دارن کار می کنن.

سینمای ایران کاملا مسیر رو به رشدی را در حال طی کردن است و در حال پیشرفت است.

طبیعی است که غرب از ما قوی تر است زیرا…

خیلی واضحه که سینمای غرب از سینمای کشور ما قوی تره که البته دلایل زیادی هم داره:

1-پول و بودجه: خب آمریکایی ها و کلا غربی ها ، بودجه و سرمایه تولید یک فیلم شون، ده ها برابر یک فیلم ایرانی هست و طبیعیه که می تونن خیلی بیشتر خرج فیلم هاشون بکنن. بازیگران گران قیمت استخدام کنن، جلوه های ویژه خارق العاده استفاده کنند و …

اما این جای تامل داره که سینماگران کشورمون با دست خالی و محدودیتهای زیاد می تونن پا به پای سینمای جهان پیش برن.

2- سانسور و سیاستهای حکومتی: خب فیلمسازان آمریکایی و غربی کاملا آزاد هستند. ولی در ایران، سینماگران بدبخت هزار نوع محدودیت و مشکلات دارند. فیلمهاشون توقیف میشن. یک فیلمساز، سرمایه یک عمر زحمتش رو خرج یک فیلم می کنه و ناگهان اون فیلم توقیف میشه و تمام سرمایه این هنرمند به باد میره. یا سانسورهای خیلی شدید و غیرمنطقی که واقعا کمر یک فیلم رو می شکونند. هنرمند ایرانی با این مشکلات بزرگ داره پیش میره و پا به پای سینمای غرب پیش میره، که خیلی مردی سینماگر ایرانی !!!

قضاوت فیلمهای اخیر ایران که من تماشا کردم

برای این قضاوتم، فیلم های اخیری رو که در سینماها اکران شدند و من تماشاشون کردم رو در نظر گرفتم.که این فیلم ها بودند:

نگار: فیلم نگار ساخته رامبد جوان. یک فیلم کاملا شجاعانه و جسورانه، که معلومه کارگردانش (رامبد جوان) از اعتماد به نفس عالی ای برخوردار بود. به جرات این فیلم یک اثر خلاقانه و پیشتاز در سینمای کشورمون بود. افتخار می کنم که سینمای کشورمون، خلاق و شجاعه.

ملی و راه نرفته اش: ساخته تهمینه میلانی. طبق معمول تهمینه میلانی فیلم فمنیستی و حمایت از زنان ساخته. من موافق فیلم و پیام این فیلم بودم. این فیلم راجب آسیب های موجود و رفتار و افکار غلط در جامعه مون صحبت می کنه. که بسیار یک فیلم اخلاقی و آموزنده در سینمای کشورمون هست. افتخار می کنم که سینمای کشورمون به فکر مسائل و مشکلات اجتماعی جامعه مون هست.

خانه دختر: یک شاهکار از پرویز شهبازی. در حد فیلمهای هالیوودی با خط داستان عالی. جدای از پیام اخلاقی فیلم، داستانی شجاعانه و با اعتماد به نفس داشت که بیننده رو میخکوب می کنه و مدام شوک وارد می کنه. افتخار می کنم که سینمای کشورمون می تونه در حد هالیوود باشه.

ایتالیا ایتالیا: فیلم اول کارگردانش بوده و حتی اسم کارگردانش رو نمی دونم!!! اما انقدر این فیلم مملو از ابتکار و احساس و عشق بود ، هنوز فکرم به سکانس هایش میفته موی بدنم سیخ میشه. چطور ممکنه یک کارگردان ایرانی انقدر برای دل و عشق خودش فیلم بسازه؟؟؟ افتخار می کنم که سینمای کشورمون با اعتماد به نفسه!

افتخار می کنم که ایرانی ام زیرا …

دوستانم که من رو می شناسند، می دونن که من زیاد به ایران و ایرانی بودنم افتخار نمی کنم. اما در موارد اندکی واقعا به ایرانی بودن خودم افتخار می کنم.

بی تردید یکی از اون اندک موارد، سینمامون هستش.

افتخار می کنم که در کشوری هستم که سینمایی با این قدرت و اعتماد به نفس داره. و خودم رو خوش شانس می دونم که این فرصت رو دارم که در سینماها، فیلمهای خوب ایرانی ببینم.