از وقتی که خودم رو شناختم و بالغ شدم، یادمه با تمام وجودم عاشق شمال بودم. منظورم شمال ایران نیست، شمال اروپا و آمریکا منظورمه، یا همون سرزمین های نوردیک. که هر چی نزدیک تر به قطب شمال هستند.
توی یکی از پستهای 2-3 سال قبل هم نوشتم که من عاشق سرما هستم.
اما دقیقا منظورم از چه سرزمین هاییه. سرزمین های پر از برف و مِه و سرد، همیشه ابری، در مجاورت دریا و اقیانوس ها. و مهمتر مردم با ظاهر نوردیک، یعنی موهای بور و چشم های آبی و با هیکل های فیزیکی قوی و تنومند. جنگل های فراوان و کوهستان های زیبا.
اما بخوlم دقیقا این سرزمین ها رو مشخص کنم اینها هستند: همه کشورهای اسکاندیناوی و وایکینگی یعنی ایسلند و دانمارک و نروژ و فنلاند و سوئد و شهرهای شمالی آلمان به اضافه کانادا و شهرهای شمالی ایالات متحده آمریکا.
لامصب هر موقع تصویری از سرزمینهای شمالی یا مردم شون می بینم، سرشار از انرژی و روح میشم و موهای تنم سیخ میشه.
برای مثال چیزی که امروز باعث شد این پست رو بنویسم و تحریکم کرد، موزیک ویدئویی با نام Be Mine از Claydee Notayo و Kirsten Collins بود که هر چیزی من عاشقش هستم توی این ویدئو بود.
جنگل و هوای سرد، دختر و پسر نوردیک با موی بلوند و چشم آبی. روحم پرواز کرد. الان هم چندین و چند صفحه اینستا رو فالو کردم که مناظر طبیعت و مردم نوردیک رو نشون میدن.
یا چند وقت قبل تر هم موزیک ویدئویی از Alexandra Stan با نام Ecoute دیدم که رومانیایی بود و نسبتا شمالی حساب میشه و عاشقش شدم باز هر چیزی که من عاشقشم داشت. کوهستان برفی، سرمای بی رحم، گرگ، لباس خیلی پشمی و گرم و البته خانم خواننده مو بلوند.
آره بهشت من سرزمینهای شمالیه. هوای سرد و کوهستان و جنگل انبوه و برف و اقیانوس و مردم نوردیک.
در زیر چند تا عکس می ذارم که منظورم رو خوب رسونده باشم.
دیدگاهتان را بنویسید