خب یکی دو سالی میشه که اضافه وزن قابل توجه پیدا کردم در حد 10 کیلو که باعث شده بیشتر مراعات تغذیه ام رو بکنم. من همیشه آدمی بودم که تناسب اندام خیلی برام مهم بوده. سالها منظم ورزش می کردم که در یکی دو سال اخیر نتونستم.
چند روزه دارم فکر و دقت می کنم می بینم من خیلی وقته شیرینی و محصولات شکری مثل بستنی نمی خورم!
اما چیزی که بیشتر باعث تعجب و شگفتیم میشه اینه که من نه تنها شیرینی دیگه نمی خورم، بلکه ازش متنفر شدم!!!
اینه که خیلی تعجب آورتر و به نظر من مهمتره. دلیلش رو واقعا نمی دونم که چرا این طور تغییر کردم که دیگه اصلا از خوردن و حتی شکل شیرینی و مواد قندی بدم میاد. احتمالا چون می دونم باعث اضافه وزنم شدن.
وقتی به ماههای اخیر نگاه می کنم می بینم تنها مواردی که شیرینی و قندی خوردم، زمانی بوده که دوستان و اطرافیانم بهم زوری تعارف کردن! حتی وقتی تعارف می کنن اول میگم نه، اما با اصرارشون دیگه قبول می کنم. اما همونم با تنفر و عذاب وجدان می خورم.
یادمه چند روز قبل دوستم بهم بیسکوییت تعارف کرد و منم برداشتم. ولی پشت سرش، رفتم و انداختمش سطل آشغال! چون واقعا شیرینی رو مضر و سم می دونم. یا بارها شده نوشابه رو مقداریش رو می خورم و بقیش رو زور نمی زنم که بخورم که پولم حروم نشه، خیلی سریع میریزمش بره چون می دونم ضررش خیلی بیشتر از پول خود نوشابه ست.
در کل خیلی خوشحالم که خیلی ناخودآگاه این عادت رو کسب کردم. اصلا نفهمیدم چطور این طور شد اما خدا رو بابتش شکر می کنم. امیدوارم تا آخر عمرم همین جور بمونم و از شیرینی و مواد قندی متنفر بمونم.
دیدگاهتان را بنویسید